ಆತ್ಮೀಯ ಗೆಳೆಯರೇ, ಇಷ್ಟ ಪಟ್ಟಿದ್ದನ್ನು ಮತ್ತು ಹೇಳಲೇಬೇಕಾದುದ್ದನ್ನು ಬರೆದು ಬ್ಲಾಗಿನಲ್ಲಿ ಹಾಕುವುದು ನನ್ನದೊಂದು ಹವ್ಯಾಸ. ಅದೇ ರೀತಿ ನನ್ನ ಒಂದು ಈ ಭಾವನೆಗಳ ಹಂಚಿಕೆಯನ್ನು ನೀವೂ ಸಹ ಓದುತ್ತಿದ್ದೀರಿ ಎಂದು ನಂಬಿದ್ದೇನೆ.
ಮೊನ್ನೆ ಮೊನ್ನೆಯಷ್ಟೇ ಅಂದರೆ ದಿನಾಂಕ ೨೫.೦೬.೨೦೧೧ರಂದು ನಡೆದ ಘಟನೆಯಿದು. ಅಂದು ಶನಿವಾರ, ಗೆಳೆಯನೊಬ್ಬನನ್ನು ನೋಡಲೆಂದು ಕೋರಮಂಗಲದಲ್ಲಿರುವ ನನ್ನ ಹಳೆಯ ಆಫೀಸಿಗೆ ತೆರಳಿದ್ದೆ. ಅವನನ್ನು ಭೇಟಿ ನೀಡಿ ವಾಪಸ್ಸಾಗುವಾಗ ಬಸ್ಸಿಗಾಗಿ ಕಾದು ಕಾದು ಸಾಕಾಗಿ ಆಟೋದಲ್ಲಿಯೇ ಹೋಗಲು ನಿರ್ಧರಿಸಿದೆ. ಎದುರಿನಲ್ಲಿದ್ದ ಜ್ಯೋತಿನಿವಾಸ ಕಾಲೇಜು ಬೇರೆ. ಬಸ್ ಸ್ಟಾಂಡಿನ ಪೂರ್ತಿ ಬರೇ ಹುಡುಗಿಯರೇ ತುಂಬಿದ್ದರು. ಬಣ್ಣ ಬಣ್ಣದ ಚಿಟ್ಟೆಗಳಿಗೆ ಬಣ್ಣ ಬಣ್ಣದ ಉಡುಪನ್ನು ತೊಟ್ಟು ಅಲಂಕರಿಸಿ ಚಂದಕ್ಕೆ ಕಿಚ್ಚು ಹಚ್ಚುವರೆಂಬಂತೆ ಒಬ್ಬರಿಗಿಂತಲೊಬ್ಬರು ಅಲಂಕಾರದಲ್ಲಿ ಮೀರಿಸುವಷ್ಟು ಮೇಕಪ್, ಯಾವುದೋ ಮದುವೆ ಕಾರ್ಯಕ್ಕೋ ಅಥವಾ ಪಾರ್ಟಿಗೋ ಹೋಗುವಂತೆ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದರು. ಆಗಿಂದಾಗೆ ಒಬ್ಬೊಬ್ಬರಾಗಿ ಬಂದು ತನ್ನ ಪ್ರೇಯಸಿಯನ್ನು ಬೈಕಿನಲ್ಲಿ ಕೂರಿಸಿಕೊಂಡು ಮಾಯವಾಗುತ್ತಿದ್ದ ಪ್ರಿಯತಮರು. ವೀಕೆಂಡ್ ಆದ್ದರಿಂದ ಬಸ್ಸುಗಳ ಸಂಚಾರ ಸ್ವಲ್ಪ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಕಡಿಮೆಯಿತ್ತು. ಆಟೋದಲ್ಲಿಯೇ ಹೋಗಬೇಕೆಂದು ನಿರ್ಧರಿಸಿದ ನಾನು ಆಟೋಗಳ ಆಗಮನಕ್ಕಾಗಿಯೇ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದೆ. ಅದೇ ಸಮಯಕ್ಕೆ ತಕ್ಕಂತೆಯೇ ಬಂದ ಆಟೋ ಒಂದು ನನ್ನೆದುರಿಗೆ ನಿಂತಿತು. ಯಾರೋ ಇಬ್ಬರು ಹುಡುಗಿಯರನ್ನು ಕರೆತಂದಿದ್ದ. ಅವರೋ ನೋಡುವುದಕ್ಕೆ ಕಲ್ಲಿದ್ದಲಿಗಿಂತಲೂ ಕಪ್ಪಾಗಿದ್ದರೂ ಅವರ ಬಿಂಕ ಬಿನ್ನಾಣ ವೈಯಾರಗಳಿಗೆ ಕಡಿಮೆಯೇನೂ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಅವರಿಬ್ಬರೂ ಇಳಿಯುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೇ ಆಟೋ ಚಾಲಕ ನನ್ನನ್ನು ನೋಡಿ "ಸಲಾಂ ಸಾಬ್" ಎಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಗಬೇಕಿತ್ತು ಎಂದ.
ನನಗೋ ಸಮಯದ ಅಭಾವ ಇದ್ದರಿಂದ ಕೂಡಲೇ ಮನೆಗೆ ತೆರಳಿ ನಂತರ ಆಫೀಸಿಗೆ ಹೊರಡಬೇಕಾದ ಕಾರಣ ನಡಿಯಪ್ಪಾ ಬಿ.ಟಿ.ಮ್ ಲೇಔಟ್ಗೆ ಟೈಮ್ ಆಗಿದೆ ಎಂದೆ.
ಸರಿ ಬನ್ನಿ ಸಾರ್, ಬಟ್ ಮೀಟರ್ ಮೇಲೆ ೧೦ರುಪಾಯಿ ಹೆಚ್ಚು ಕೊಟ್ಟುಬಿಡಿ ಸಾರ್, ಯಾಕೋ ದುಡಿಮೆಯೇ ಸರಿಯಾಗಿ ಆಗುತ್ತಿಲ್ಲ ಎಂದ. ಬೇರೆ ಯಾವ ದಾರಿಯೂ ಕಾಣದೆ ಸರಿ ಎಂದು ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡು ಆಟೋ ಹತ್ತಿದ ನನ್ನನ್ನು ಆಟೋ ಚಾಲಕ ದಾರಿಯುದ್ದಕ್ಕೂ ಮಾತನಾಡಿಸತೊಡಗಿದ. ಆತ ಹೆಚ್ಚೂ ಕಡಿಮೆ ನನ್ನ ವಯಸ್ಸಿನವನೇ ಆಗಿದ್ದ. ನೋಡುವುದಕ್ಕೆ ಬ್ರಾಹ್ಮಣ ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಸೇರಿದವನಂತೆ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದ. ಸ್ವಲ್ಪ ದೂರ ಹೋದ ನಂತರ ತಿಳಿಯಿತು ಅವನು ಮುಸಲ್ಮಾನನೆಂದು. ನನಗೋ ಒಂದು ರೀತಿಯ ಅಚ್ಚರಿಯಾಯಿತು.ಕನ್ನಡ ಭಾಷೆಯನ್ನು ಅಷ್ಟು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಸರಾಗವಾಗಿ ಯಾವ ತೊದಲೂ ಮಾಡದೆ ನುಡಿಯುತ್ತಿದ್ದ. ಕುತೂಹಲದಿಂದ ನಾನವನ್ನು ಕೇಳಿಯೇಬಿಟ್ಟೆ. ಸಾರ್ ನೀವು ಮುಸ್ಲಿಂ ವರ್ಗದವರಾಗಿ ಕನ್ನಡ ಭಾಷೆಯನ್ನು ಇಷ್ಟು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದೀರಲ್ಲ ಅದು ಹೇಗೆ ಸಾಧ್ಯ ಎಂದು ಕೇಳಿದೆ. ಅದಕ್ಕೆ ಅವನಿಂದ ಬಂದ ಉತ್ತರ ಹೇಗಿತ್ತೆಂದರೆ, ಕನ್ನಡ ನಾಡಿನಲ್ಲಿಯೇ ಹುಟ್ಟಿಬೆಳೆದು ಕನ್ನಡಕ್ಕೆ ಅಗೌರವ ತರುವಂತವರಿಗೆ ಕರೆದು ಕೆರದಲ್ಲಿ ಹೊಡೆಯುವಂತೆ ಇತ್ತು. ಆತ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಹೇಳಿದ್ದು, ಸ್ವಾಮಿ ನಾನು ಮುಸ್ಲಿಂ ಜಾತಿಯವನೇ ಆಗಿರಬಹುದು ಆದರೆ ನಾನು ಹುಟ್ಟಿ ಬೆಳೆದಿದ್ದು ಕನ್ನಡ ಮಣ್ಣಿನಲ್ಲಿ, ಸಾಯುವುದೂ ಇದೆ ಕನ್ನಡ ಮಣ್ಣಿನಲ್ಲಿ. ನಾನು ಓದುವಾಗ ನನ್ನ ನೆಚ್ಚಿನ ಸಬ್ಜೆಕ್ಟ್ ಕನ್ನಡವೇ ಆಗಿತ್ತು. ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ೧೨೫ಕ್ಕೆ ೧೧೦ ಅಂಕಗಳನ್ನು ಗಳಿಸಿದ್ದೇನೆ. ನನಗಿರುವ ಕನ್ನಡದ ಅಭಿಮಾನ ಎಷ್ಟೆಂದರೆ ನನ್ನ ಮಾತೃ ಭಾಷೆಗಿಂತಲೂ ಸ್ವಲ್ಪ ಹೆಚ್ಚಾಗಿಯೇ ಇದೆ ಎಂದ.
ಹುಂ... ಅದಿರಲಿ ಬಿಡಿ ಸಾರ್, ಅಲ್ಲಿ ನೋಡಿ
ಒಂದು ಹುಡುಗಿ ರಸ್ತೆಯ ಬದಿ ನಿಂತುಕೊಂಡು ಫೋನಿನಲ್ಲಿ ಹೇಗೆ ಮಾತನಾಡುತ್ತಾ ಜನಗಳಿಗೆ ಫೋಸ್ ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದಾಳೆ ಅಂತ. ಇವರೆಲ್ಲ ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಓದುವುದಕ್ಕೆ ಬರೋದಿಲ್ಲ ಸ್ಸಾರ್, ಅವಳಲ್ಲಿ ಇನ್ನು ೧೦ ನಿಮಿಷ ನಿಂತಿದ್ದರೆ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳಿ, ನನ್ನ ಹೆಸರನ್ನೇ ಬದಲಾಯಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ. ಬಾಯ್ ಫ್ರೆಂಡ್ ಗಾಗಿ ಕಾಯುತ್ತಾ ನಿಂತಿದ್ದಾಳೆ.
ಕಾಲೇಜು, ಸ್ಪೆಷಲ್ ಕ್ಲಾಸು ಅಂತ ಸುಳ್ಳು ಹೇಳಿ ಬಾಯ್ ಫ್ರೆಂಡ್ ಜೊತೆ ಪಾರ್ಕು, ಸಿನಿಮಾ ಅಂತ ಸುತ್ತಾಡುತ್ತಿರುತ್ತಾರೆ ಅಂದ. ಆದರೂ ಇವೆಲ್ಲ ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ಕಾಮನ್ ಬಿಡಿ ಸ್ಸಾರ್.
ನಾನದಕ್ಕೆ ಏನೂ ಅಂತ ಉತ್ತರ ಕೊಡಲಿ?
ಅವನು ಹೇಳಿದ್ದಕ್ಕೆಲ್ಲಾ ತಲೆ ಅಲ್ಲಾಡಿಸುತ್ತ ಕುಳಿತಿದ್ದೆ. ಆದರೂ ಈ ಟಾಪಿಕ್ ಅನ್ನು ಮುಂದುವರಿಸಬೇಕೆಂದು ನಾನವನಿಗೆ "ಸಾರ್ ನೀವು ಯಾರನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತಿಲ್ಲವಾ" ಎಂದು ಕೇಳಿದೆ. ಆತ ನೋಡಲೂ ಸಹ ಚೆನ್ನಾಗಿಯೇ ಇದ್ದ.
ಅದಕ್ಕವನು ಒಂದು ದೊಡ್ಡ "ಲವ್ ಸ್ಟೋರಿಯನ್ನು" ಹೇಳಲು ಮುಂದಾದ. ಸ್ಸಾರ್ ನಾನು ಲವ್ ನಲ್ಲಿ ಬಿದ್ದು ಹಾಳಾಗಿಹೋದೆ. ಆದರೂ ಸಹ ನಾನು ಅವಳನ್ನು ಬಿಡಲಿಲ್ಲ. ನನಗೂ ನಿಮ್ಮಷ್ಟೇ ವಯಸ್ಸು ಸ್ಸಾರ್. ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಜೆಪಿನಗರದ ಕಾಲೇಜೊಂದರಲ್ಲಿ ಪಿಯುಸಿ ಮುಗಿಸಿ ಮುಂದಿನ ವಿಧ್ಯಾಭ್ಯಾಸಕ್ಕೆ ಗುಡ್ ಬೈ ಹೇಳಿ ಬಂದೆ. ನಮ್ಮ ಜನಾಂಗದಲ್ಲಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಚಿಕ್ಕ ವಯಸ್ಸಿಗೆ ಕೆಲಸ ಹುಡುಕುವುದರಿಂದ ಓದುವುದನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಕಂಪನಿಯೊಂದರಲ್ಲಿ ಕ್ಯಾಬ್ ಡ್ರೈವರ್ ಆಗಿ ಕೆಲಸ ನಿರ್ವಹಿಸಿದೆ. ಬೇರೆಯವರ ಹಂಗಿನಲ್ಲಿ ಅವರ ಕೈ ಕೆಳಗೆ ಕೆಲಸ ಮಾಡಲು ಇಷ್ಟವಿಲ್ಲದ ಕಾರಣ ನಾನು ಅದನ್ನೂ ಬಿಟ್ಟು ಸ್ವಂತವಾಗಿ ಆಟೋ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ದುಡಿಯುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ಹೇಗೋ, ಆ "ಅಲ್ಲಾ" ನನಗೆ ದುಡಿಮೆಯ ದಾರಿಯನ್ನು ತೋರಿಸಿ ನನ್ನ ಹೊಟ್ಟೆಯನ್ನು ಕಾಪಾಡುತ್ತಿದ್ದಾನೆ. ಅದೊಂದು ದಿನ ಜಯನಗರದ "ಎನ್.ಎಂ.ಕೆ.ಆರ್.ವಿ" ಕಾಲೇಜಿನ ಬಳಿ ಪ್ರಯಾಣಿಕರನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಮುಂದಿನ ಟ್ರಿಪ್ಗಾಗಿ ಕಾಯುತ್ತಿರುವಾಗ ಒಂದು ಹುಡುಗಿಯನ್ನು ನೋಡಿದೆ. ಅವಳು ನನ್ನ ಜಾತಿಯವಳೇ ಆಗಿದ್ದಳು. ನೋಡುವುದಕ್ಕೆ ಮಸ್ತಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದಳು. ನನಗೋ ಅವಳೇನಾದರೂ ನನ್ನ ಆಟೋದಲ್ಲಿಯೇ ಪ್ರಯಾಣ ಮಾಡಿದರೆ ಚೆನ್ನಾಗಿರುತ್ತದೆ ಎಂದು ಕೊಳ್ಳುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಅವಳೇ ನನ್ನೆಡೆಗೆ ಬಂದು ಬನಶಂಕರಿಗೆ ಬರುತ್ತೀರಾ ಎಂದು ಕೇಳಿಯೇ ಬಿಟ್ಟಳು. "ರೋಗಿ ಬಯಸಿದ್ದೂ ಹಾಲು ಅನ್ನ, ವೈದ್ಯ ಹೇಳಿದ್ದೂ ಹಾಲೂ ಅನ್ನ" ಎಂಬಂತೆ ಬನ್ನಿ ಬನ್ನಿ ಎಂದು ಕೂರಿಸಿಕೊಂಡ ನಂತರ ಅಲ್ಲಿಂದ ಶುರುವಾಯ್ತು ನೋಡಿ ನನ್ನ ಲವ್ ಸ್ಟೋರಿ. ಆಕೆ ಹದಿಹರೆಯದ ೧೮ನೇ ವರ್ಷದವಳಾಗಿದ್ದಳು. ಬನಶಂಕರಿಯನ್ನು ೧/೨ ತಾಸು ನಿಧಾನವಾಗಿಯೇ ಬಳಸಿಕೊಂಡು ಉದ್ದಕ್ಕೂ ಮಾತನಾಡಿಸುತ್ತಾ ಹೊರಟೆ. ಆಕೆಯೂ ಸಹ ನನ್ನ ಮಾತುಗಳಿಗೆ ಸ್ಪಂಧಿಸುತ್ತಾ ಮುಂದುವರೆದಳು. ಮೀಟರ್ ಬಿಲ್ ಬಗ್ಗೆ ತಲೆಕೆಡಿಸಿಕೊಳ್ಳದ ನಾನು ಯಾವ ಟ್ರಾಫಿಕ್ ಸಿಗ್ನಲ್ ಗೂ ಹೆದರದೆ ಸಿ.ಎಂ, ಪಿ.ಎಂ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗುವ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ರಾಣಿಯಂತೆ ಟ್ರಾಫಿಕ್ ಇಲ್ಲದ ರಸ್ತೆಗಳಲ್ಲಿ (ಗಲ್ಲಿ ಗಲ್ಲಿಗಳಲ್ಲಿ) ನುಗ್ಗಿಸಿಕೊಂಡು ಹೋದೆ. ಅವಳಿಗೂ ನಾನು ಆಟೋ ಓಡಿಸುವ ವೇಗ ಇಷ್ಟವಾಗಿತ್ತು. ಪದೇ ಪದೇ ನೀವು ಚೆನ್ನಾಗಿ ಓಡಿಸುತ್ತಿರಾ, ಚೆನ್ನಾಗಿದ್ದೀರಾ ಎನ್ನತೊಡಗಿದಳು.
ನನಗೋ ತುಪ್ಪ ಜಾರಿ ರೊಟ್ಟಿಗೆ ಬಿದ್ದಂತಿತ್ತು. ಚಿಕನ್ ಕಬಾಬ್ ಬಂದು ನೇರ ನನ್ನ ಬಾಯಿಗೆ ಬಂದಂತಿತ್ತು. ಇರಲಿ ಅಂದುಕೊಂಡು ಹೋಗುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಬನಶಂಕರಿ ೨ನೇ ಹಂತ ಬಂದೇ ಬಿಟ್ಟಿತು. ಮತ್ತೆ ಅವಳನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡೆ ಎನ್ನುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಅವಳೇ ಹೇಳಿದಳು, ಇನ್ನು ಮುಂದೆ ಇದೇ ಸಮಯಕ್ಕೆ ನನ್ನ ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಬರುವುದಾದರೆ ನಾನು ನಿಮ್ಮ ಆಟೋದಲ್ಲಿಯೇ ಮನೆಗೆ ಹೋಗಬಹುದು ಎಂದಳು. ಅಲ್ಲಿಗೆ ಸುತ್ತೀ ಬಳಸಿ ನನಗೆ "ಗ್ರೀನ್ ಸಿಗ್ನಲ್" ಕೊಟ್ಟಂತಿತ್ತು. ಅವಳಿಗೆ ನನ್ನ ಬಗ್ಗೆ ಪ್ರೀತಿ ಇದೆ ಎಂದು ತಿಳಿದುಕೊಂಡೆ. ನಾನು ಮತ್ತೆ ನಾಳೆ ಅದೇ ಸಮಯಕ್ಕೆ ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಹೋದರೆ ಪಾಗಲ್ ಎಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾಳೆ ಎಂದು ೩ ದಿನ ಬಿಟ್ಟು ಅದೇ ಸಮಯಕ್ಕೆ ಕಾಲೇಜಿನ ಮುಂದೆ ಕಾದು ನಿಂತೆ. ಹೀಗೆ ದಿನೇ ದಿನೇ ನೋಡುತ್ತಾ ನೋಡುತ್ತಾ ೩ ದಿನದ ಅಂತರದಿಂದ ೨ ದಿನದ ಅಂತರಕ್ಕೆ ಬಂದೆ. ಮತ್ತೆ ೨ ದಿನದ ಅಂತರದಿಂದ ದಿನ ನಿತ್ಯ ಹೋಗಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದೆ. ಅಲ್ಲಿಗೆ ಒಂದು ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಪ್ರೀತಿಯ ಮಾಯೆಯಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕಿಹಾಕಿಕೊಂಡೆ. ಊಟವನ್ನೂ ಮರೆತೆ, ನಿದ್ರೆಯನ್ನೂ ಮರೆತೆ, ಮನೆಯನ್ನೂ ಮರೆತೆ, ಕೊನೆಗೆ ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ೧೨ ಘಂಟೆಯಾದರೆ ದುಡಿಮೆಯನ್ನೇ ಮರೆತುಬಿಟ್ಟೆ. ಯಾರಾದರೂ ಪ್ರಯಾಣಿಕರು ಬಂದರೆ "ಆಟೋ ಎಂಗೇಜ್ ಇದೆ, ವೈಟಿಂಗ್" ಎಂದು ಮುಂದಕ್ಕೆ ಕುಳುಹಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ. ಅವಳೂ ಸಹ ನನ್ನನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತಿದ್ದಾಳೆ ಎಂಬ ಭಾವನೆಯಲ್ಲಿ ಅವಳಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಮಾತುಗಳಿಗೆ ಮರುಳಾಗಿ ಬಿಟ್ಟಿಯಾಗಿ ೧ ರೂಪಾಯಿಯೂ ಸಹ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳದೆ ಅವಳ ಮನೆಯವರೆಗೂ ಬಿಡತೊಡಗಿದೆ. ಅವಳಪ್ಪ ದೊಡ್ಡ ಬಿಸಿನೆಸ್ ಮ್ಯಾನ್. ಆದ ಕಾರಣ ಅವಳಿಗೆ ದುಡ್ಡಿಗೇನೂ ಕಡಿಮೆ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಬಸ್ ನಲ್ಲಿ ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದು ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ಕಾಲೇಜ್ ಮುಗಿಸಿದ ನಂತರ ನನ್ನ ಆಟೋನೆ ಬೇಕಾಗಿತ್ತು ಅವಳಿಗೆ. ನನ್ನ ಮೊಬೈಲ್ ನಂಬರ್ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ನಿತ್ಯ ಎಸ್.ಎಂ.ಎಸ್. ಬೇರೆ ಕಳುಹಿಸುತ್ತಿದ್ದಳು. ದಿನ ನಿತ್ಯ ನಿಮ್ಮ ನೆನಪೇ ಬರುತ್ತಿದೆ ಎನ್ನತೊಡಗಿದಳು. ನನಗೂ ಸಹ ಅದೇ ಬೇಕಾಗಿತ್ತು. ಹೀಗೆ ದಿನ ಕಳೆದಂತೆ ಸತತವಾಗಿ ೬ ತಿಂಗಳು ಅವಳನ್ನು ಬಿಟ್ಟಿಯಾಗಿ ನನ್ನ ಹೆಂಡತಿಯೆಂದೇ ತಿಳಿದು ಅವಳನ್ನು ಪಿಕಪ್ ಮಾಡಲು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೆ. ಅವಳೋ ಅವರ ಗೆಳತಿಯರನ್ನೂ ಸಹ ಪರಿಚಯ ಮಾಡಿಸಿ ನಮ್ಮ ಜೊತೆಯೇ ಬರುವ ಹಾಗೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಳು. ಆಕೆಯ ಗೆಳತಿಯರೂ ಸಹ ನಿಮ್ಮ ಬಗ್ಗೆ ಈಕೆ ತುಂಬಾ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾಳೆ ಎನ್ನ ತೊಡಗಿದರು. ಸರಿ ಹಾಗಾದರೆ, ಹೆಚ್ಚೂ ಕಡಿಮೆ ನನಗನಿಸಿದ ಹಾಗೆಯೇ ನಡೆಯುತ್ತಿದೆ ಎಂದು ಒಂದು ದಿನ ಶನಿವಾರ ಅವಳನ್ನು ಯಾವುದಾದರೂ ಪಾರ್ಕಿಗೆ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗಲು ನಿರ್ಧರಿಸಿದೆ. ಅವಳೂ ಸಹ ಬರುತ್ತೇನೆ ಆದರೆ ನನಗೆ ಐಸ್ ಕ್ರೀಮ್ ಕೊಡಿಸಿದರೆ ಮಾತ್ರ ಬರುತ್ತೇನೆ ಎಂದಳು. ಅಯ್ಯೋ ನೀನೆ ನನ್ನ ಹೆಂಡತಿ ನಿನಗೆ ನನ್ನನ್ನೇ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದೇನೆ ಬಾ ಎಂದು ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿಯೇ ಅಂದು ಕೊಂದು ಹೊರಟೆ. ನಂತರ ಪಾರ್ಕಿನಲ್ಲಿ ಕುಳಿತುಕೊಂಡು ಕೆಲಹೊತ್ತು ಹರಟೆ ಹೊಡೆದೆವು. ಅವಳೇನೋ ನನಗೆ ಫೈವ್ ಸ್ಟಾರ್ ಚಾಕೋಲೆಟ್ ಕೊಟ್ಟಳು. ನಾನೂ ಸಹ ಅವಳಿಗೆ ಗ್ರೀಟಿಂಗ್ಸ್ ಒಂದನ್ನು ತಂದಿದ್ದೆ. ನನ್ನ ಮನಸ್ಸಿನ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ಅದರಲ್ಲಿ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಿದ್ದೆ. ನಾನವಳಿಗೆ ಇದರಲ್ಲಿ ಶಾಹಿರಿ ಬರೆದಿದ್ದೇನೆ ಮನೆಗೆ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಹೋದನಂತರ ಓದಿ ಅದಕ್ಕೆ ಉತ್ತರವಾಗಿ ಸ್.ಎಂ.ಸ್ ಮಾಡು ಎಂದೆ.
ಓಕೆ ಎಂದ ಅವಳು ಮನೆಗೆ ಹೊರಟಳು. ಸಂಜೆಯಾದರೂ ಒಂದು ಫೋನ್ ಕೂಡ ಬಂದಿಲ್ಲ, ಅದಾದರೂ ಸ್.ಎಂ.ಸ್ ಕೂಡ ಬಂದಿಲ್ಲ. ಏನಾಗಿರಬಹುದು ಎಂದು ನಾನು ಫೋನ್ ಮಾಡಿದರೂ ಫೋನ್ ಪಿಕ್ ಮಾಡುತ್ತಿಲ್ಲ. ನನ್ನ ಸ್.ಎಂ.ಸ್ ಗೆ ಯಾವುದೇ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆ ಬರಲಿಲ್ಲ. ಸ್ವಲ್ಪ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಯೋಚನೆಯಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿದೆ. ನಾಳೆ ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಹೋದರೆ ಕಾರಣ ಗೊತ್ತಾಗುವುದು ಎಂದು ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಹೊರಟೆ.
ಅಲ್ಲವಳು ನನ್ನ ಕಡೆಯೂ ಗಮನ ಕೊಡದೆ ಕೋಪ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಮತ್ಯಾವುದೋ ಆಟೋದಲ್ಲಿ ಹೊರಟಳು. ಆ ದಿನ ನಾನು ಯಾವುದೇ ರೀತಿಯ ದುಡಿಮೆ ಮಾಡಲಿಲ್ಲ. ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ೧೨ ಘಂಟೆ ಇಂದ ಸಂಜೆ ೫ ಘಂಟೆ ವರೆಗೂ ಆಟೋದಲ್ಲಿಯೇ ನಿದ್ರಿಸಿ ಮತ್ತೆ ಮರುದಿನ ಅವಳಲ್ಲಿ ಮಾತನಾಡಿ ಅದೇನಿರಬಹುದು ತಿಳಿಯಲೇ ಬೇಕೆಂದು ಕಾದು ಕುಳಿತೆ. ಅವಳು ಬಂದ ಕೂಡಲೇ ನಾನವಳಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಗಿ ಕಾರಣವನ್ನು ಕೇಳಿದೆ. ಹಪಹಪಿಸಿದೆ. ಆದಕ್ಕವಳು ನಿಮ್ಮ ಗ್ರೀಟಿಂಗ್ಸ್ ನೋಡಿದೆ. ಬಟ್ ಈ ಪ್ರೀತಿ ಪ್ರೇಮ ನಮ್ಮಿಬ್ಬರಿಗೆ ಸರಿ ಹೊಂದುವುದಿಲ್ಲ. ನಮ್ಮಪ್ಪ ದೊಡ್ಡ ಬಿಸಿನೆಸ್ ಮ್ಯಾನ್. ಅವರು ಆಟೋ ಡ್ರೈವರ್ ಗೆ ಕೊಟ್ಟು ಮದುವೆ ಮಾಡುವುದಿಲ್ಲ. ಅದೇನಿದ್ದರೂ ಕನಸೇ ಎಂದಳು. ಏನೋ ನಮ್ಮ ಜಾತಿಯ ಹುಡುಗನಾಗಿದ್ದರಿಂದ ನಾನು ನಿಮ್ಮೊಡನೆ ಸ್ನೇಹ ಬೆಳೆಸಿದೆ ಅಷ್ಟೇ ಎಂದಳು. ಅಲ್ಲಿಗೆ ನನ್ನ ಕಥೆ ಮುಗಿಯಿತು ಸ್ಸಾರ್ ಎಂದು ಕೊಂಡ ಡ್ರೈವರ್.
ನನಗೋ ಅಯ್ಯೋ ಎನಿಸಿತು. ಮುಂದೆ ಅವಳನ್ನು ಮಾತನಾಡಿಸಲಿಲ್ಲವಾ,? ಅವಳಿಗೆ ಫೋನ್ ಮಾಡಲಿಲ್ಲವಾ ಎಂದು ಕೇಳಿದೆ. ಅದಕ್ಕವನು ಸರಿಯಾಗಿಯೇ ಉತ್ತರ ನೀಡಿದ. ಸ್ಸಾರ್ ನಾನ್ಯಾಕೆ ಅವಳನ್ನು ಬಿಡಲಿ. ಕೂಲಿ ಮಾಡಿಯಾದರೂ ಅವಳನ್ನು ಚೆನ್ನಾಗಿ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ. ಎಷ್ಟೋ ಬಾರಿ ನನ್ನ ಅಮ್ಮಾಜಾನ್ ನನಗೆ ಮಂಡಿ ನೋವಿದೆ ಹಾಸ್ಪಿಟಲ್ ಗೆ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗು ಎಂದರೂ ಪ್ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿದ್ದ ನಾನು ನನ್ನ ಅಮ್ಮನ ನೋವನ್ನೂ ಲೆಕ್ಕಿಸದೆ ನಾಯಿಯ ಹಾಗೆ ಕಾಲೇಜಿನ ಮುಂದೆ ಕಾದು ಕುಳಿತೆ. ನನ್ನ ಹೆತ್ತ ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮನಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಹೋಯ್ತಾ ಸ್ಸಾರ್ ಈ ಹುಚ್ಚು ಪ್ರೀತಿ. ಅವರೋ ಕಾಲು ನೋವಿನಿಂದ ಅಳುತ್ತಲೇ ಬೇರೊಂದು ಆಟೋದಲ್ಲಿ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದರು.
ನಾಯಿ ತರಹ ಕಾದು ಕುಳಿತು ಬಿಟ್ಟಿಯಾಗಿ ಅವಳ ಮನೆಗೆ ಡ್ರಾಪ್ ಹಾಕಿ ಬರುತ್ತಿದ್ದೆ. ಇಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಕಥೆಯಾದರೂ ನನ್ನ ಹುಡುಗಿಯನ್ನು ಬಿಡುತ್ತೀನಾ? ನನ್ನ ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಇವಳೇ ಸರಿಯಾದ ಸೊಸೆ ಎಂದು ನಿರ್ಧರಿಸಿ ಮತ್ತೆ ಅವಳ ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಹೋಗಿ ಆಟೋ ಡ್ರೈವರ್ ನಂತೆ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದೆ. ಮೀಟರ್ ಗೆ ಸರಿಯಾದ ಹಣವನ್ನು ಅವಳಿಂದ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದೆ. ದಿನ ಕಳೆದಂತೆ ಅವಳಿಗೂ ಸಹ ನನ್ನ ಬಗ್ಗೆ ಪ್ರೀತಿ ಮೂಡತೊಡಗಿತು. ಆಟೋದಲ್ಲಿಯೇ ಕುಳಿತು ಅಳತೊಡಗಿದಳು. ಏನಾಯಿತು ಎಂದು ಕೇಳಲು ಅದಕ್ಕೆ ಅವಳು ನಾನು ನಿನ್ನನ್ನು ತುಂಬಾ ಪ್ರೀತಿ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ನಿನ್ನನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಇರಲು ನನಗೆ ಆಗುತ್ತಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಮನೆ ಕಡೆ ನಾವು ಶ್ರೀಮಂತರಾಗಿದ್ದರಿಂದ ತೊಂದರೆ ಎದುರಿಸಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ ಎಂದಳು. ಅದಕ್ಕೆ ನಾನು ಅಷ್ಟೇನಾ ತೊಂದರೆ ಇರುವುದು ಎದುರಿಸುವುದಕ್ಕೆ ಹೊರತು ಓಡಿಹೊಗುವಕ್ಕೆ ಅಲ್ಲ. "ಅಲ್ಲಾ" ಮೇಲೆ ಆಣೆ ಹಾಕಿ ಹೇಳುತ್ತೇನೆ ನಾನು ನಿನ್ನನ್ನು ಮದುವೆಯಾಗುತ್ತೇನೆ. ನನ್ನನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗಬೇಡ
ಎಂದು ಹೇಳಿದ.
ನೋಡೋಣ ಬಿಡಿ ಸ್ಸಾರ್ ದೊಡ್ಡವರ ಒಪ್ಪಿಗೆ ಪಡೆದು ಮದುವೆ ಆಗ್ತೀನಿ, ಆಗ್ಲಿಲ್ವಾ ಯಾರಿಗೂ ಹೇಳುವುದಿಲ್ಲ, ಅವಳನ್ನು ಎಲ್ಲಿಗಾದರೂ ಎತ್ತಾಕೊಂಡ್ ಹೋಗಿ ಮದುವೆ ಆಗಿ ಬರ್ತೀನಿ. ಸಧ್ಯಕ್ಕೆ ಇನ್ನೂ ೨ ವರ್ಷ ನಾನು ಅವಳನ್ನು ಬಿಟ್ಟಿಯಾಗಿ ನನ್ನ ಆಟೋದಲ್ಲಿ ಕೂರಿಸಿಕೊಂಡು ಹೋಗಬೇಕಾದ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಇದೆ ಎನ್ನುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಜಾಗ ಬಿ.ಟಿ.ಎಂ ಲೇ ಔಟ್ ಬಂದು ಬಿಟ್ಟಿತು. ಇಷ್ಟು ಕಥೆ ಕೇಳಿದ ನಾನು ಮೀಟರ್ ಮೇಲೆ ೧೦ರುಪಾಯಿ ಕೊಟ್ಟು ಮೊದಲು ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮನನ್ನು ಚೆನ್ನಾಗಿ ನೋಡಿಕೋ ಆಮೇಲೆ ಅವಳೇ ಬರುತ್ತಾಳೆ ಎಂದು ಬುದ್ಧಿ ಹೇಳಿ ನನ್ನ ಗೂಡಿಗೆ ಮರಳಿದೆ.
ಮಾಹಿತಿ :- ನೈಜ ಕಥೆಯ ಸಾರಾಂಶದಲ್ಲಿ ಏನೂ ಬದಲಾವಣೆಗಳು ಆಗಿಲ್ಲ. ಕೆಲವು ಸಂಧರ್ಭ ಸನ್ನಿವೇಶಗಳನ್ನು ಸೂಕ್ಷ್ಮವಾಗಿ ಗಣನೆಗೆ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ವಿವರಣೆಯಾಗಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಕಾಲ್ಪನಿಕ ಅಂಶಗಳನ್ನು ಕಥೆಗೆ ಹೊಂದುವಂತೆ ಬಳಕೆ ಮಾಡಿದ್ದೇನೆ.
